Εξωπραγματικός «ρεαλισμός» η φοροεπίθεση της Δημοτικής Αρχής

Επίκαιρος όσο ποτέ ο τραγικός συγγραφέας που συμβούλευε, πριν 2500 χρόνια, τους άρχοντες δίνοντάς τους το απαραίτητο τρίπτυχο φρόνησης για τη σωστή διοίκηση: «Τον άρχοντα τριών δει μέμνησθαι: Πρώτον ότι ανθρώπων άρχει. Δεύτερον ότι κατά νόμους άρχει. Τρίτον ότι ουκ αεί άρχει.» Διαχρονικά, λίγοι ήταν εκείνοι, που -ύστερα από αυτοκριτική- εφάρμοσαν τις προτροπές του, ενώ οι περισσότεροι ακολούθησαν ένα διαφορετικό δρόμο από αυτόν. Κρίθηκαν από τις πράξεις τους και οι μεν και οι δε.

Σήμερα, αν εξαιρέσουμε τους πέντε δήμους της χώρας στους οποίους έχουν εκλεγεί δήμαρχοι της Λαϊκής Συσπείρωσης, οι υπόλοιπες δημοτικές αρχές κινούνται αντίθετα με το παραπάνω μοτίβο: Άρχουν κατά τους ταξικούς νόμους, που ματώνουν και εξουθενώνουν το λαό, ενώ δε θίγουν την αστική τάξη. Μεταξύ αυτών και η Δημοτική Αρχή του Δήμου Χίου. Δείγματα γραφής της η ψήφιση ενός Τεχνικού Προγράμματος κι ενός Προϋπολογισμού, που η ίδια χαρακτήρισε «λιτό», «χωρίς λίπος», αλλά και «ρεαλιστικό»(?). Ουσιαστικά προτιμούν το ρόλο του διαχειριστή στα ψίχουλα που μοιράζει ο κρατικός προϋπολογισμός και τα προγράμματα του ΕΣΠΑ για τους ολίγους «έχοντες» και «κατέχοντες», ενώ οι λαϊκές οικογένειες θα συντρίβονται και θα συνθλίβονται μέρα τη μέρα στις μυλόπετρες των αυξημένων ανταποδοτικών τελών, της φοροαφαίμαξης και θα συνεχίζουν να είναι τα μεγάλα θύματα των «λιτών» προγραμμάτων και προϋπολογισμών.

Έτσι, ο πολυδιαφημισμένος «ρεαλισμός» τους γίνεται εξωπραγματικός, από τη στιγμή που αποδεσμεύεται από κάθε μορφή κοινωνικής λογικής και αλληλεγγύης και αχαλιναγώγητα οδηγεί στην άνευ όρων φοροϋποταγή, εφαρμόζοντας το γράμμα του νόμου και θέτοντας τις επιδιώξεις του «Παρατηρητηρίου Οικονομικής Αυτοτέλειας ΟΤΑ», υπεράνω της εξυπηρέτησης των κοινωνικών επιταγών. Ο «ρεαλισμός» τους φτάνει στο σημείο, αντί καταγγελίας, αντί διαμαρτυρίας απέναντι στη φτώχεια που μας καταδικάζει το κράτος, αντί ενός προϋπολογισμού βασισμένου στις ανάγκες μας, να τον ωραιοποιούν λεκτικά και συνειδησιακά, προσδιορίζοντάς τον απλά ως «σφιχτό». Φτάνει στο σημείο να προτείνεται ανταποδοτικό τέλος που θα φτάνει σε  όλο το Δήμο τα 1,83€/τ.μ., επιβαρύνοντας ακόμη περισσότερο τη λαϊκή τσέπη που είναι πλέον άδεια.

Αν όλα τούτα πείθουν πως δεν έχουν ακόμη συνειδητοποιήσει ότι άρχουν ανθρώπων και ότι δε θα άρχουν για πάντα, τότε μένει να πιστέψουμε ότι άρχουν τηρώντας «κατά κεραία» μόνο τις εγκυκλίους του ΥΠ.ΕΣ. για την «Επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων του Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής», που έχει θέσει η Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ.

Η Λαϊκή Συσπείρωση Δήμου Χίου αγωνίζεται για την ανατροπή της λαοκτόνας και άδικης συνταγής που εφαρμόζει με εντολές της συγκυβέρνησης η δημοτική αρχή. Αγωνίζεται για να εξασφαλιστεί η λειτουργία των κοινωνικών δομών, να μη μειωθούν οι δαπάνες για προμήθειες, για υπηρεσιακές μετακινήσεις, για προσλήψεις προσωπικού, για υπερωριακή απασχόληση κ.λπ., γιατί αυτό θα αποτελέσει «συμβόλαιο θανάτου» των υπηρεσιών του δήμου και αδυναμία κάλυψης βασικών λαϊκών αναγκών.

Ο μεστός και ουσιώδης λόγος, καθώς και οι διεκδικήσεις της Λαϊκής Συσπείρωσης, από τις οποίες ουδέποτε ταλαντεύτηκε, αποτελεί την ιδεολογική της ταυτότητα. Αγωνίζεται για την αποκατάσταση της αξίας του ανθρώπου, ως άνθρωπο και όχι ως φοροδοτική μηχανή· την αποκατάσταση της αξιοπρέπειάς του και όχι την εξαθλίωσή του. Αγωνίζεται για τα δικαιώματά του που περνούν μέσα από την ισονομία· για τις συνθήκες διαβίωσής του που εξαφάνισε η φοροεπέλαση της κυριαρχίας του χρήματος· για την πρόοδό του και την επαναφορά του χαμόγελου μέσα από την αλληλεγγύη και τον αγώνα.

Η Λαϊκή Συσπείρωση θεωρεί καταλύτη της πολιτικής ζωής τη λαϊκή κυριαρχία και δεν κατέχεται από ρεβανσιστικές τάσεις που βάζουν το δημότη στο περιθώριο της ζωής, για να τον ξαναθυμηθούν στις επόμενες εκλογές. Δεν εντέλλεται από κανέναν, παρά μόνο από το δίκιο του εργαζόμενου, του συνταξιούχου, του νέου, του μικρομεσαίου επαγγελματία, του άνεργου. Πιστεύει ότι η μοίρα του λαού δεν πρόκειται να αλλάξει αν ο ίδιος με τα χέρια του, το μυαλό του και φυσικά τη δράση του, δεν αποφασίσει να την αλλάξει.

 Η διακήρυξη του μεγάλου επαναστάτη Che Guevara δείχνει το δρόμο του αληθινού ρεαλισμού: «Nα είμαστε ρεαλιστές, να επιδιώκουμε το αδύνατο!» Κι εμείς αυτόν το δρόμο ακολουθούμε.-

Φραγκούλης  Κυλαδίτης

Μέλος της Συντονιστικής  Ομάδας  & του Γραφείου Τύπου

της ΛΑΪΚΗΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ Δήμου Χίου