Ηλίας Βουλβούλης: Αυτό το δρόμο που διάλεξες να πας…

Μαζί ξεκίνησαν το δύσκολο και ανηφορικό δρόμο. Κάπου στη μέση αυτός αποφάσισε να λοξοδρομήσει. Να δω κι εγώ το συμφέρον μου, είπε.

Προσπάθησαν οι σύντροφοι του να τον μεταπείσουν. Μάταια. Αυτός εκεί. Να περάσει τη γραμμή που χωρίζει τους δύο κόσμους. Το κεφάλαιο από την εργασία. Το νόμιζε στα μέτρα του. Εν τω μεταξύ η εκμετάλλευση να μεγαλώνει. Τι θα κάνεις; Tι θα απογίνεις του είπαν;

Θα καταντήσεις ένας βολεμένος δημόσιος υπάλληλος, ένας σαρδανάπαλος δάσκαλος που θάχει όμως σταματήσει να «δασκαλεύει με τα λόγια της φωτιάς». Που μετά το σχολείο θα τρέχεις  από σπίτι σε σπίτι να κάνεις ιδιαίτερα, χωρίς να σκιάζεσαι αν εκμεταλλεύεσαι τις λαϊκές οικογένειες που λαχταρούν να μάθουν λίγα γράμματα στα παιδιά τους για να βρουν μια δουλειά.
Κι εσύ θα μαζεύεις χρήματα. Θα ξεπατώνεσαι στη δουλειά. Νέος είσαι αντέχεις. Τώρα θα κουραστείς για να απολαύσεις. Θ’ αγοράσεις και διαμέρισμα στην Αθήνα. Ενοίκιο, σίγουρα λεφτά και εισόδημα μεγάλο. Άσε που μπορεί να το βρουν τα παιδιά σου όταν πάνε για σπουδές. Άσχετο τώρα αν κάποια στιγμή μια κυκλική κρίση αποφασίσει πως τα ακίνητα έχουν μηδενική αξία μέχρι να περάσουν στα χέρια λίγων και επιτήδειων. Αυτό όμως θα βλέπουμε τώρα; Το σήμερα θα βλέπουμε. Σειρά έχει το τζιπ, να ‘ναι και γκραντ! Για να ακολουθήσει το σκάφος με τούρμπο μηχανή, για το ψάρεμα και τις βόλτες τις φεγγαρόλουστες βραδιές. Φυσικά δε θα παραλείψεις να πάρεις και μια δίκυκλη εξακοσάρα. Έτσι δε κάνουν όλοι οι νέοι, πετυχημένοι οικογενειάρχες; Όταν μάλιστα είναι και αυτοδημιούργητοι! Ο επόμενος στόχος θα είναι το εξοχικό. Με περιβολάκι για να ‘χεις φρέσκα και υγιεινά οπωρολαχανικά, χωρίς λίπασμα, για να δείχνεις εμπράκτως την ανεξάντλητη αγάπη σου στο φυσικό περιβάλλον και την οικολογίαν!

Μη τα λες όμως σε κανέναν και σε ματιάσουνε. Ξέρεις πως πιάνει το μάτι, ιδιαίτερα στους αυτοδημιούργητους; Ακόμα και η εκκλησία δυσκολεύεται να τα βάλει με το μάτι. Τις μεγάλες αξίες  δεν τις ανέχεται εύκολα το κακό το μάτι! Ακόμα και οι γητειές που κυκλοφορούν δε πιάνουν πάντα.

Τη Κυριακή με το κοστούμι, τη γραβάτα και το ακριβό παλτό, με την κυρία σου αγκαζέ θα πηγαίνετε στην εκκλησία για να ικανοποιείτε τις θρησκευτικές σας ανάγκες. Χριστιανική οικογένεια! Και μετά, παρέα με το σκυλάκι σας για εσπρεσσάκι και γλυκό σε ανεβασμένο μαγαζί στην Προκυμαία. Αν είναι κανίς ή άλλης αριστοκρατικής ράτσας, τότε ποιος στη χάρη σας. Δακτυλοδεικτούμενοι!

Που και που κανένα Σάββατο βράδυ, με σπορ ντύσιμο για να μη ξεφεύγεις απ’ τη μόδα, θα πηγαίνεις σε καμιά ταβέρνα γυρίζοντας τη πλάτη στους μπας κλας, τους «τεμπέληδες» και τους «αμόρφωτους», ενώ θα επιζητάς τη παρέα των καθώς πρέπει κυρίων στρέφοντας τη καρέκλα σου σ’ αυτούς. Του ενός μάλιστα η γυναίκα σου γυαλίζει. Τι διάολο; Να μην έχεις κι εσύ μια γκόμενα; Κι είναι όπως σου αρέσει. Μοιραία μαλλιά που κρύβουν το ένα μάτι, «μπαλκόνια» πέρα από τα όρια που προβλέπει η οικοδομική άδεια, υπερυψωμένα καπούλια. Καμπύλες μπρος και πίσω. Αυτό θέλει ο μικροαστός την σήμερον ημέραν. Τώρα τι σόϊ εραστής θα ‘σαι, αφού απ’ τα φροντιστήρια μέχρι τα μεσάνυχτα, απ’ τη κούραση θα πέφτεις ξερός στο κρεβάτι, χωρίς να σου βάζω τις ελιές που έχεις να μαζεύεις από τα κτήματα της γυναίκας σου, δεν έχει και πολύ σημασία. Σημασία έχει να πηγαίνεις μπροστά, να μην μένεις πίσω. Μα μην σε ξεπερνούν οι άλλοι. Να κυνηγάς τις μεγάλες αξίες! Αυτό κι αν είναι πρόοδος! Έτσι δε γίνεται σήμερα;

Άσε που μπορεί να σε βάλουν στη διοίκηση κάποιου δημόσιου οργανισμού, ενός ευαγούς ιδρύματος. Ε, πώς να το κάνουμε! Θα σαι πλέον εκλεκτόν μέλος της κοινωνίας. Να μην σε ανταμείψουν για τις υπηρεσίες σου; Γι’ αυτό θα παίρνεις κι ένα ποσό. Παραστατικά το λένε. Δεν είναι βέβαια τεράστιο. Συμπλήρωμα όμως καλό. Δε ξέρεις τι γίνεται. Παιδιά μεγαλώνεις. Μεγαλώνουν κι οι ανάγκες. Είδες τι καλοί που είναι;  

Μόνο που αυτοί που θαυμάζεις και ζηλεύεις δε θα σε θεωρήσουν ποτέ δικό τους. Τα κλαμπ στο σύστημα τούτο είναι κλειστά, για να σε δεχτούν πρέπει να φτύσεις αίμα. Πρέπει να δώσεις κι άλλα, κι άλλα, κι άλλα. Και τη ψυχή σου ακόμα.

Εν τω μεταξύ οι σύντροφοι σου, άλλοι θα σε βλέπουν και θα αηδιάζουν κι άλλοι θα σε λυπούνται. Κατάντια!

Κι όλα αυτά βέβαια αν πάνε τα πράγματα ομαλά. Γιατί αν όχι τότε μπορεί να καταλήξεις σε κανένα τρελάδικο ξεχασμένος απ’ όλους!

Έτσι είναι αυτό το σύστημα. Παίρνει ότι μπορεί να πάρει απ’ τον καθένα και μετά τον ξεζουμίζει. Βάρβαρο και απάνθρωπο. Αμείλικτοι οι νόμοι του και ο πλούτος να μαζεύεται σε ολοένα και λιγότερα χέρια. Μέχρις ότου αποφασίσουν οι εργάτες που τον παράγουν να τον βάλουν στο χέρι. Για να ξεκινήσει η νέα κοινωνία.

Αυτός ανατρίχιασε άμα τάκουσε αυτά. Είχε πάρει όμως την απόφασή του. Αυτοί συνέχισαν το δρόμο τους. Κακοτράχαλος και ανηφορικός. Μα θα βγουν στο ξέφωτο. Κι από κει στις λεωφόρους του μέλλοντος. Βαδίζουν και πληθαίνουν. Το ποτάμι δε γυρίζει πίσω. Βαδίζουν μ’ ανοιχτή αγκαλιά. Ο αγώνας για την εργατική εξουσία θέλει πολλούς μαχητές.

Κανείς δε περισσεύει.

Αυτός αφού περιδιάβηκε ανά τας οδούς και τας ρύμας δημοκρατικών και νεοαριστερών, φιλελεύθερων και σοσιαλδημοκρατών, ευρωπαϊστών και ευρωσκεπτικιστών, μνημονιακών και αντιμνημιονιακών, ευρωπουλικών και δραχμικών - όλοι αυτοί που σου δίνουν μια βεντάλια για να κάνεις αέρα στα πανιά του συστήματος – νάσου και σκάει μύτη. Καλά έκανε. Ο άνθρωπος αλλάζει. Όταν μάλιστα αλλάζει προς το καλύτερο, τόσο το καλύτερο. Τα στερνά τιμούν τα πρώτα.  

Ηλίας Βουλβούλης