Είμαστε μια χώρα που ξεχνά εύκολα και διαγράφει από τη μνήμη ό,τι δεν τη συμφέρει αναλόγως των καταστάσεων. Ακόμα και στο αστικό μας Σύνταγμα αναγκάζονται να αναφέρουν, στο άρθρο 22, το θεμελιώδες δικαίωμα στη δουλειά και στην αξιοπρεπή ζωή. Το άρθρο 103 επίσης προβλέπει ότι το προσωπικό της Δημόσιας Διοίκησης είναι μόνιμο, εφόσον υπηρετεί σε οργανικές θέσεις. Τι σημαίνει για τον νομοθέτη αυτό;
Να προστατεύσει τους δημοσίους υπαλλήλους έναντι των απολύσεων, που γινόταν κάθε φορά, που άλλαζε η Κυβέρνηση και την ίδια στιγμή να περιορίσει φαινόμενα πρόσληψης προσωπικού, που δεν ήταν αναγκαίο για την Δημόσια Διοίκηση, μέσω της πρόβλεψης για σύσταση οργανικών θέσεων. Το δε ειδικό επιστημονικό και τεχνικό-βοηθητικό προσωπικό να προσλαμβάνεται με συμβάσεις Αορίστου Χρόνου.
Από τότε και μέχρι σήμερα έχουν ψηφιστεί τόσοι νόμοι που έχουμε χάσει την ουσία, γιατί κάθε φορά εξυπηρετούσαν ανάγκες κυρίως κομματικές, πελατειακές και συγκυριακές. Ελαστικές σχέσεις εργασίας, προγράμματα stage, κοινωνικής εργασίας, δίμηνα, πεντάμηνα και πάει λέγοντας, ένα εργασιακό σύστημα που βάλλεται από παντού με απώτερο στόχο τη διάλυσή του και την απόδοσή του στο ιδιωτικό κεφάλαιο γιατί έτσι επιτάσσουν οι κανόνες την παγκόσμιας οικονομίας.
Η ουσία παραμένει η ίδια όμως. Οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα στη δουλειά, καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες όπως η καθαριότητα, η συντήρηση των υποδομών του Δήμου.
Η ουσία παραμένει η ίδια όμως. Οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα στη δουλειά, καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες όπως η καθαριότητα, η συντήρηση των υποδομών του Δήμου.
Δεν μπορείς να εξυπηρετείς τον κόσμο εποχιακά ή περιστασιακά και κάθε αυτοδιοικητική αρχή, αν θέλει να είναι τέτοια, είναι υποχρεωμένη να διεκδικεί το αυτονόητο από ένα κράτος που μας έχει διαλύσει. Την υπεράσπιση των ανθρώπων της που δουλεύουν σε αυτή αλλά και την στελέχωση των υπηρεσιών της με το απαραίτητο προσωπικό, που όπως αποδείχτηκε στην περίπτωση των συμβασιούχων της καθαριότητας αλλά και σε διάφορες άλλες δομές των ΟΤΑ, είναι αναγκαίο.
Ζήσαμε το πρωτοφανές στα χρονικά της Αυτοδιοίκησης, την επέμβαση των ΜΑΤ με πρωτοβουλία της Δημοτικής Αρχής.
Αντί ο Δήμαρχος και ο Αντιδήμαρχος να πάρουν τα ΜΑΤ για να στηρίξουν τις κρατικές επιταγές και τις επιταγές των μνημονίων, για να σπάσουν τον αγώνα -δεν συζητώ για το ότι αυτοαναιρέθηκαν με το να διαγράψουν οι ίδιοι την ομόφωνη απόφαση που είχαν λάβει σαν ΔΣ, θα ‘πρεπε πέρα από τις διεκδικήσεις μέσα από ΚΕΔΕ, ΥΠΕΣ κλπ, να βγουν σε καμπάνια προς το χιώτικο λαό και να προτρέπουν επιπλέον τα σκουπίδια των νοικοκυριών να κρατούνται στα σπίτια, αποδεικνύοντας έμπρακτα και τη στήριξη του αγώνα και κάνοντας γνωστό σε όλους την αναγκαιότητα της δουλειάς αυτών των ανθρώπων.
Δεν μπορώ να ξέρω τι θα προκύψει από τη νομοθετική ρύθμιση, ημίμετρο είναι, εκείνο που όλοι πρέπει να πράξουν αλλά κυρίως οι διοικούντες τούτο τον τόπο είναι να δημιουργήσουν τον οργανισμό του Δήμου σύμφωνα με τις ανάγκες του και όχι σύμφωνα με τις εντολές που τους δίνονται, που μόνιμα περικόπτουν θέσεις εργασίας συντηρώντας την ανασφάλεια των εργαζομένων και ανοίγοντας τις πόρτες στις ιδιωτικοποιήσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου