Φραγκούλης Κυλαδίτης: Στη φωτιά προϊόντα για να μην πουληθούν φτηνά! Κι οι απόκληροι της γης να πεθαίνουν…

Γνωστή βρετανική εταιρεία ρούχων, που προορίζονται μόνο για παχυλά βαλάντια, έκαψε τον τελευταίο χρόνο μέρος του αποθέματός της αξίας 31 εκατομμυρίων ευρώ, για να μην πουληθούν σε χαμηλές τιμές και επέλθει έτσι μείωση των κερδών της. Τα τελευταία 5 χρόνια η εταιρεία αυτή έχει καταστρέψει ρούχα αξίας 100 εκατομμυρίων ευρώ, που έμειναν απούλητα, όπως δημοσιεύτηκε ολόιδια στα ΜΜΕ. Παρ’ όλες τις αντιρρήσεις που είχαν μέτοχοι της εταιρείας για την καταστροφή των ρούχων και την πρότασή τους για να μοιραστούν σε εκείνους που δεν έχουν ρούχα, η εταιρεία προχώρησε στην καύση τους, δηλώνοντας ταυτόχρονα ότι η διαδικασία της καύσης έγινε σε ειδικούς κλιβάνους, για να μην ρυπάνει το περιβάλλον_1. Τι ειρωνεία!! Να καλύπτουν την κοινωνική αναλγησία τους με το μανδύα της περιβαλλοντικής ευαισθησίας…

Μακάρι να ήταν βέβαια μόνο αυτή η εταιρεία που ακολουθεί τη συγκεκριμένη πρακτική αποτροπής μείωσης των κερδών της, μέσω της καύσης του πλεονάζοντος εμπορεύματος. Τον περασμένο Μάρτιο, άλλη εταιρεία κατασκευής πανάκριβων κοσμημάτων, ρολογιών κ.λπ. κατέστρεψε εμπόρευμα αξίας 400 εκατομμυρίων λιρών, ενώ άλλη που ασχολείται με παραγωγή ρούχων κατηγορείται ότι καταστρέφει κάθε χρόνο 12 τόνους απ’ αυτά.

Σκληρότητα απέναντι σ’ όσους δεν έχουν να ντύσουν τη γύμνια τους; Ναι. Έτσι όμως δουλεύει η πλουτοκρατία (ο καπιταλισμός, για όσους δεν είναι αλλεργικοί στον όρο). Για τα αφεντικά μετράει το “κύρος” της επιχείρησης, αδιαφορώντας για τα εκατομμύρια απόκληρων σε όλο τον κόσμο, που θα μπορούσαν να ξεδιψάσουν ή να χορτάσουν από ένα μόνο μέρος των αγαθών που καταστρέφονται.

Κι αφού γράψαμε για πείνα και δίψα, ας δούμε, σύμφωνα με έρευνα, τη συμπεριφορά  άλλων εταιρειών που δραστηριοποιούνται στο χώρο των βρώσιμων προϊόντων στις ΗΠΑ. Η ποσότητα αυτών των προϊόντων που πετιέται στα σκουπίδια για λόγους μη τήρησης των “προδιαγραφών” (ένα ροδάκινο δεν είναι ορισμένου μεγέθους ή ένα μήλο δεν είναι χυμώδες) είναι τόση, όση αυτή που καταναλώνεται. Την ίδια τακτική ακολουθούν και οι παραγωγοί κάθε είδους προϊόντων, πετώντας μέρος της παραγωγής τους, που δεν πληροί τις προϋποθέσεις πώλησης στους μεσάζοντες και την αποκόμιση του επιθυμητού κέρδους. Να θυμίσουμε και τις χωματερές της χώρα μας;

Το φαινόμενο καταστροφής βασικών ειδών διατροφής και ρουχισμού δεν είναι σημερινό. Παραδείγματα τέτοια υπάρχουν καταγραμμένα από τους προηγούμενους αιώνες. Μερικά, πολύ χαρακτηριστικά, είναι τα παρακάτω:

Στα τέλη του 18^ου αιώνα ο Φουριέ σχεδιάζει κοινωνικές μεταρρυθμίσεις κατά τη διάρκεια μιας περιόδου έλλειψης τροφίμων, παίρνοντας αφορμή από το πέταμα μεγάλης ποσότητας ρυζιού στη θάλασσα της Μασσαλίας, αφού ήταν ακατάλληλο για χρήση, μια και ο χοντρέμπορος το κρατούσε σε αποθήκες, περιμένοντας να ανέβει η τιμή του.

Στην περίοδο του Μεσοπολέμου, κατά την κρίση του 1929-1933 και ενώ η πείνα θερίζει, εκατομμύρια σάκοι καφέ, τόνοι δημητριακών καίγονται από την κυβέρνηση Ρούζβελτ και αγρότες επιδοτούνται από το Υπ. Γεωργίας για να καταστρέψουν τη σοδειά του βαμβακιού₂. Με εντολή της κυβέρνησης χιλιάδες χοίροι σφάζονται στην Αϊόβα, αγρότες στο Κάνσας και τη Νεμπράσκα καίνε τα δημητριακά τους, ενώ την ίδια ώρα στη Νέα Υόρκη υποφέρουν από την πείνα₃.

Στην Ευρώπη, την ίδια περίοδο η κατάσταση δεν είναι καλύτερη. Στη Δανία θανατώνονται 5.000 βοοειδή την εβδομάδα και τα κουφάρια τους καίγονται σε αποτεφρωτήρες, ενώ η κυβέρνηση  φροντίζει για κατασκευή νέων σφαγείων. Η εταιρεία National Shipbuilders Security Limited ιδρύεται στη Βρετανία με σκοπό να αγοράσει και να διαλύσει τα δήθεν απαρχαιωμένα ναυπηγεία και να πουλήσει τις θέσεις τους, με τον περιορισμό να μην επαναχρησιμοποιηθούν αυτές για νέα ναυπηγεία. Αποτέλεσμα να κλείσουν μεγάλα ναυπηγεία και αρκετές χιλιάδες εργαζομένων να μείνουν χωρίς δουλειά. Στην κλωστοϋφαντουργία μαλλιού εφαρμόζεται το ίδιο σκηνικό, με τα ίδια αποτελέσματα από την εταιρεία Woolcombers Mutual Association Limited.

Ο Μπ. Μπρεχτ αποτυπώνει την ανήθικη-κερδώα λογική του επιχειρηματία στο “Τραγούδι του έμπορα”:  Ρύζι έχει κει κάτω κοντά στο ποτάμι/Εκεί ψηλά στο βουνό χρειάζονται ρύζι/Αν το ρύζι το κρύψουμε στις αποθήκες/θ’ ακριβύνει το ρύζι γι’ αυτούς εκεί πάνω/Οι μαούνες του ρυζιού θα ‘χουν λιγότερο ρύζι/και το ρύζι φτηνότερο θα ‘ναι για μένα […] Δεν ξέρω το ρύζι τι είναι/Ξέρω την τιμή του μονάχα (απόσπασμα). ₅

Από τα  λίγα μόνο περιστατικά που αναφέρθηκαν παραπάνω και αφορούν είτε τη σύγχρονη εποχή είτε προγενέστερες, φαίνεται καθαρά ότι η πρακτική διατήρησης ή αύξησης των τιμών των κερδοσκόπων και των ομίλων τους, με την καταστροφή της περίσσιας παραγωγής δεν είναι κάτι καινούργιο. Ακολουθεί τον κύκλο της εκάστοτε καπιταλιστικής κρίσης, που σίγουρα δεν αγγίζει ποτέ τους ίδιους, αλλά τα θύματά τους, τις λαϊκές μάζες που τις θερίζει η φτώχια, η πείνα,  η δυστυχία. Για τους επιχειρηματίες ο περιορισμός της παραγωγής  θεωρείται μια ενέργεια φυσική και αναγκαία, ενώ παράλληλα προτείνουν στο λαό ακραία λιτότητα, του φορτώνουν την ενοχή της κρίσης (βλ. “μαζί τα φάγαμε”!!!), ψαλιδίζουν όλο και περισσότερο τις αποδοχές του, καταρρακώνουν το κοινωνικό σύστημα ασφάλισης, του στερούν κάθε δικαίωμα αντίστασης στο “βιασμό” του με τις ευλογίες της εξουσίας.

Θάβουν στη σαπίλα του συστήματός τους τη ζωή των νέων, των εργαζομένων, των ανέργων, των συνταξιούχων. Πρόοδος γι’ αυτούς, κατά τις περιόδους της κρίσης, είναι η προσαρμογή της δυνατότητας παραγωγής “στο χαμηλότερο επίπεδο ζήτησης καταναλωτικών προϊόντων”_4,

Στο στάδιο αυτό της σήψης και της παρακμής, μόνο βαρβαρότητα προσφέρει η φωτιά και η καταστροφή ειδών, που θα μπορούσαν να προσφέρουν ζωή σ’ όλους τους απόκληρους της γης. Σ’ αυτούς που είναι η δύναμη και η μαγιά από την οποία παράγονται τα υλικά αγαθά και που παρόλα αυτά δεν τα απολαμβάνουν, αφού τα καρπώνονται οι εκμεταλλευτές τους. Σ’ αυτούς που, στο τελικό στάδιο της πλουτοκρατικής κρίσης, θα πάρουν το όπλο με τη βία για να υπερασπίσουν τα συμφέροντα των αφεντικών, “να σκοτώνονται οι λαοί, για του αφέντη το φαΐ”₆.

Η μπουλντόζα της οργανωμένης ισοπέδωσης της παραγωγής προϊόντων αποτελεί την κυριότερη έκφανση των κρίσεων της οικονομικής ολιγαρχίας, προκειμένου να περιοριστούν τα αποθέματα, να περιοριστεί η παραγωγή τους και να μείνει σταθερή ή να αυξηθεί η τιμή τους. Από μόνο του αποτελεί συνωμοσία ενάντια στους εργαζόμενους που παράγουν τον πλούτο και ευκαιρία για να τον διατηρήσουν οι σύγχρονοι Κροίσοι. Το ζητούμενο είναι να καταλάβουν οι κοινωνικά απόκληροι, οι εξαθλιωμένοι και καταπιεσμένοι ότι το τέλος της κάθε κοινωνικοοικονομικής κρίσης δεν έρχεται από μόνο του ούτε φέρνει αυτόματα και το τέλος κυριαρχίας του κεφαλαίου.  Επιβάλλεται και η δική τους δράση και αντίδραση.-

1.  http://www.nooz.gr
2.  Ρατζανί Πάλμε Ντατ: Φασισμός και κοινωνική επανάσταση, σελ 86-91, Έκδοση 4η: Σύγχρονη Εποχή
3.  Ρατζανί Πάλμε Ντατ: Φασισμός και κοινωνική επανάσταση, σελ 88 (από δημοσίευση του News Chronide, 17-10-1933)
4.  Economist, 13 Μαΐου 1933
5.  Μπ. Μπρέχτ: Ποιήματα, Μετάφραση Μάριου Πλωρίτη, Εκδόσεις Θεμέλιο
6.  Κώστας Βάρναλης: Η μπαλάντα του κυρ-Μέντιου

 *Ο Φραγκούλης Π. Κυλαδίτης είναι στέλεχος και υπεύθυνος του Γραφείου Τύπου της ΛΑ.Σ. Δήμου Χίου