Φραγκούλης Π. Κυλαδίτης: Αν θέλουμε η "ρητή εντολή" να είναι δική μας και όχι του "Παλιού Νέου"

Περίμενα να τελειώσει η εκλογική διαδικασία ανάμεσα στις δύο Κυριακές που μεσολάβησαν απλά και μόνο για να διαπιστώσω αν οι θεατρινίστικες ατάκες που έπεσαν σχετικά με την ψήφο του λαού θα ήταν ίδιες και μετά να πιάσω χαρτί και μολύβι. Και πράγματι, δεν άλλαξαν καθόλου, παρά το γεγονός ότι την πρώτη Κυριακή είχαμε και τις ευρωεκλογές σε σχέση με τη δεύτερη που αφορούσε μόνο την εκλογή δημάρχων και περιφερειαρχών ανάμεσα σε δύο πλέον επικρατέστερους κατά περίπτωση μονομάχους.

"Ο λαός αποφάσισε", "ο λαός έδωσε ρητή εντολή", "σαφέστατο το μήνυμα του λαού" ήταν μερικές μόνο από αυτές. Δεν θα ρωτήσω, τους κατά τα άλλα ευφυέστατους δημιουργούς αυτών των τσιτάτων, ποιο είναι το "μήνυμα", η "απόφαση", η "ρητή εντολή" του λαού που εγώ δεν βλέπω, αλλά θα τους αφιερώσω, έτσι, σαν απάντηση το επίγραμμα του Διονύσιου Σολωμού "προς Επτανήσιους" που δεν αφορούσε φυσικά μόνο τους Επτανήσιους αλλά όλο τον ελληνικό λαό, εδώ και διακόσια χρόνια τώρα: "Δυστυχισμένε μου λαέ, καλέ κι ηγαπημένε / Πάντοτ' ευκολοπίστευτε και πάντα προδομένε".

Ο λαός λοιπόν αποφάσισε, εξέλεξε, μίλησε, μήνυσε, αλλά ποιος τον άκουσε; Tο ερώτημα είναι: Επικοινωνούμε; Κι αν ναι, με ποιους; Στην επικοινωνία υπάρχει πάντα αυτός που στέλνει και αυτός που λαβαίνει ένα μήνυμα. Το τι ακούει τελικά αυτός που το λαβαίνει είναι ένα θέμα που δεν μπορεί να εξαντληθεί μέσα από τούτες τις γραμμές. Ας πούμε όμως ότι ακούει. Αυτό δεν φτάνει, αφού πρέπει να αναλύσει ό,τι ακούει, να προβληματιστεί, να προτείνει λύσεις, να απορρίψει άλλες και να καταλήξει εντέλει στην καλύτερη. Αν γίνονταν όλα αυτά, τα πράγματα θα ήταν πολύ απλά. Δεν έγιναν όμως ποτέ έτσι, τουλάχιστον στην 40χρονη πορεία της νεότερης ιστορίας μας.

Στις 26 του Μάη το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών έδειξε μία διαφορά μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ που ξεπέρασε το 9%. Λογικό; Αναμενόμενο; Αναντίρρητα ναι.

Η Κουμουνδούρου, αντί να το διαχειριστεί με ψυχραιμία, έφτασε να μιλά - πάντα σύμφωνα με τα ΜΜΕ- για "αχάριστους πολίτες" που δεν καταλαβαίνουν ότι έρχεται ένας έτερος με εκείνους Καππαδόκης να σαρώσει… Δεν έφτασε μόνο τούτος ο ψυχολογικός εκβιασμός, έρχεται να τον ενισχύσει και ένας αμετανόητος υπουργός επικρατείας που ρίχνει την ευθύνη της ήττας στο λαό, ενοχοποιώντας τον, διερωτώμενος αν "αυτό το αποτέλεσμα ήθελαν οι ψηφοφόροι". Ένα ερώτημα που δεν απέχει και πολύ από τον προπαγανδιστικό λόγο του πρωτεργάτη της πτώσης του ΠΑΣΟΚ "μαζί τα φάγαμε".

Κάπως έτσι πήραν το μήνυμα του κυρίαρχου λαού, που έχει μάθει να ακούει και να πιστεύει "τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα" όλων όσων τον κυβέρνησαν, ξεζουμίζοντάς τον, εξαθλιώνοντάς τον, αφήνοντας ο καθένας από αυτούς πίσω του καμένη γη, για την οποία καλούνταν πάντα ο λαός με αίμα και ιδρώτα να αναστήσει από τις στάχτες της.

Το πρόβλημά του ήταν πως πάντα, προσπαθώντας να τιμωρήσει αυτούς που του κάψανε τη ζωή, βγάζοντας πάνω τους το άχτι του στις εκάστοτε εκλογές, τιμωρούσε τον εαυτό του, εκλέγοντας κάποιον ακόμα χειρότερο από τον προηγούμενο. Οι Χιώτες σε αυτή την περίπτωση λένε μία σοφή παροιμία: "Πότε θα συγχωρεθεί ένας πισσίτης; Όταν θα ‘ρθει άλλος πισσίτης" (σ.σ.: πισσίτης= ο προερχόμενος από την πίσσα / ο διάβολος).

Έτσι, ψήφισε τον Αντρέα που θα έφερνε την αλλαγή και θα τον έβγαζε από την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ ("το ίδιο συνδικάτο"). Έβγαλε το άχτι του στον Παπανδρέου, ψηφίζοντας Μητσοτάκη ("γιατί να το κρύψομεν άλλωστε; "), ξαναψήφισε Αντρέα ("για μία Ελλάδα νέα"), βγάζοντας το άχτι του στο Μητσοτάκη. Εμπιστεύτηκε τη ζωή του σε ένα τραπεζίτη και απογοητευμένος τον τιμώρησε υποδεχόμενος, μετά βαΐων και κλάδων, τον Κωστάκη Καραμανλή, έβγαλε το άχτι του στον Κωστάκη, ψηφίζοντας Γιωργάκη, που τον διαβεβαίωσε ότι "λεφτά υπάρχουν". Απέρριψε τον Γιωργάκη, αφού λεφτά δεν υπήρχαν, για να πιστέψει την ιστορία επιτυχίας, αγγλιστί "Success Story", του Αντωνάκη. Τιμώρησε τον Αντωνάκη, αφού κατάλαβε ότι μόνο ιστορία επιτυχίας δεν ήταν αυτή που τον παραμύθιαζε, για να φέρει τον Αλέξη με τη μετατροπή του λαϊκού  ΟΧΙ σε ΝΑΙ και τη "δίκαιη ανάπτυξη" μιας αριστεράς που αποδείχτηκε δεξιότερη της δεξιάς.

Και ο "κυρίαρχος λαός" συνεχίζει να στέλνει μηνύματα, να αποφασίζει, να δίνει εντολές... σε ποιους, ρε παιδιά, σε ποιους; Ετούτο το δίπολο (γιατί στην ουσία δίπολο είναι) με τα εκάστοτε πολύχρωμα και πολυτάλαντα δεκανίκια του, που τόσα χρόνια τώρα βασανίζει και κοροϊδεύει το λαό και τον αναγορεύει σε αφέντη και κυρίαρχο μιας μέρας ανά τετραετία, πρέπει να πάρει τη θέση που του αξίζει πρώτα στη συνείδηση του λαού και μετά στις κάλπες, είτε αυτές αφορούν ευρωεκλογές είτε δημοτικές- περιφερειακές είτε βουλευτικές που ήδη μαγειρεύονται στην προεκλογική κατσαρόλα των παρατάξεων με προβάδισμα νίκης.

Δύο ακόμη λόγια, ιδιαίτερα  για την Τοπική και Περιφερειακή Διοίκηση, η οποία είχε κι εκείνη την τιμητική της τις δυο Κυριακές που πέρασαν και που δεν άλλαξε και πολύ τις "αποφάσεις", την "ετυμηγορία", τη λαϊκή "εντολή", αφού ποτέ δεν έπαψε να ανήκει σε κάποιο κόμμα εξουσίας, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων. Ποτέ δεν έπαψε να έχει χρώμα και να είναι εξαρτημένη πλήρως από τα πολιτικά "πρέπει και θέλω", παρά τον αυτοπροσδιορισμό της ως "ανεξάρτητη". Εξάλλου οι δύο μόλις μέρες που πέρασαν μετά τη δεύτερη Κυριακή των εκλογών (2-6-2019), φανέρωσαν καθαρά τι είδους ανεξαρτησία εννοούν όσοι την επικαλούνται και τι συμφέροντα αυτή εξυπηρετεί. Οι πολύχρωμοι τηλεοπτικοί χάρτες ακόμα δεν έσβησαν από τις οθόνες και οι ανακοινώσεις των κομμάτων εξουσίας περί ημετέρων ή μη περιφερειαρχών και δημάρχων βουίζουν ακόμη στ’ αυτιά μας.

Για να μη μακρηγορούμε, κακό είναι ο λαός να πηγαίνει από εκλογική σε εκλογική διαδικασία τιμωρώντας τη μία τον έναν και την άλλη τον άλλο μονομάχο, ελπίζοντας ότι το παλιό μπορεί να μεταμορφωθεί σε νέο, το άδικο σε δίκιο, η εκμετάλλευσή του σε κυριαρχία και επίγνωση. "Στεκόμουν", γράφει ο Μπρεχτ, "πάνω σ’ ένα λόφο κι είδα το Παλιό να πλησιάζει, μα ερχόταν σα Νέο / Σέρνονταν πάνω σε καινούργια δεκανίκια που κανένας δεν είχε ξαναδεί και βρωμούσε νέες μυρουδιές σαπίλας που κανείς δεν είχε ξαναμυρίσει…"

Χρειάζεται λοιπόν, άξιος νους· χρειάζεται πολιτική συνείδηση για να έρθει το πραγματικά Νέο. Χρειάζεται πολιτική ωριμότητα για να μη μεταμορφωθεί το Παλιό σε Νέο. Χρειάζεται θάρρος για να μείνει στην άκρη το συναίσθημα και να κυριαρχήσει η λογική, για να μη "βρωμίσει νέες μυρουδιές σαπίλας" μέσα σε τέσσερα χρόνια που θα ξαναπάμε στην κάλπη. Αν θέλουμε πραγματικά να είμαστε "κυρίαρχος λαός", αν θέλουμε να υπάρχει "σαφές λαϊκό μήνυμα", αν θέλουμε η "ρητή εντολή" να είναι δική μας και όχι του "Παλιού Νέου".-