Αυτή η αθλιότητα που περιγράφεται παρακάτω, έχει προωθηθεί σε όλα
τα σχολεία της επικράτειας!
Αυτή καθ’ εαυτή, για τον αστικό
πολιτικό κόσμο και τα κόμματά του, για τα συστημικά ΜΜΕ , είναι το απαύγασμα
της νέας εκπαιδευτικής σκέψης που πρέπει να διέπει κάθε εκπαιδευτικό ίδρυμα που
σέβεται τον εαυτό του, γι αυτό και επιδίδονται σε ένα ιδιότυπο ιδεολογικό bulling, σε όποια φωνή αμφισβητεί τα άγια
των αγίων, που είναι η κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων και η ιδεολογική
και πολιτική τους πρωτοκαθεδρία. Ας δούμε όμως σε τι προσκαλούνται τα σχολεία
για 5Η συνεχή χρονιά.
«Το Κοινωφελές Ίδρυμα
Ιωάννη Σ. Λάτση, επιθυμώντας, να
εξοικειώσει τους μικρούς μαθητές με σύγχρονα μοντέλα εκπαίδευσης βασισμένα στη
μαθητοκεντρική προσέγγιση της γνώσης….. να προωθήσει την καινοτομία
(innovation) στην εκπαίδευση μέσα από στοχευμένες δραστηριότητες, …να
υποστηρίξει την εκπαιδευτική διαδικασία με την ενδεδειγμένη χρήση
(ομαδο)συνεργατικών μεθόδων (cooperative/collaborative teaching methods) και τη
χρήση ΤΠΕ, προσκαλεί
για πέμπτη χρονιά τους εκπαιδευτικούς της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης να υποβάλουν
προτάσεις, οι οποίες θα υλοποιηθούν κατά το σχολικό έτος 2017-18 από νηπιαγωγεία
και δημοτικά σχολεία από όλες τις περιοχές της Ελλάδας.
Κύριος
στόχος του προγράμματος είναι η ενδυνάμωση της προσωπικότητας του μαθητή,
η ανάπτυξη και η εξέλιξη του εαυτού του, η προαγωγή και η ενδυνάμωση της
αυτοεκτίμησης, αυτοπεποίθησης και αυτοαντίληψης μέσα από καινοτόμες δράσεις (π.χ. στοχεύοντας
SMART) και εφαρμογή
(ομαδο)συνεργατικών μεθόδων διδασκαλίας...
…Δίνεται παράλληλα η δυνατότητα να υποβληθούν προτάσεις, οι
οποίες θα προωθούν την επιχειρηματικότητα των μαθητών (π.χ.
σχολικοί συνεταιρισμοί), καλλιεργώντας με τον τρόπο αυτό τις προσωπικές τους
δεξιότητες και την κριτική σκέψη τους (critical thinking approach), εξοικειώνοντάς τους με έννοιες που
σχετίζονται με τον χώρο της οικονομίας,
συνδέοντας τη σχολική ζωή με πραγματικές καταστάσεις της ζωής μέσω βιωματικών
δράσεων και ενεργοποιώντας τη δημιουργικότητα των μαθητών και την ικανότητά
τους να επιλύουν καθημερινά προβλήματα (problem solving method).
…
Κάθε
σχολείο παρουσιάζει σε έναν πίνακα … μία σύντομη SWOT ανάλυση της εκπαιδευτικής μονάδας….
Προτάσεις που σχετίζονται με την επιχειρηματικότητα: Οι προτάσεις αυτές, εκτός της βασικής επιχειρηματικής ιδέας
(«προϊόν»), συνοδεύονται και από σύντομο «business plan», για να καταστεί
κατανοητή η πορεία που θα ακολουθηθεί...
…Η
οικονομική υποστήριξη θα πραγματοποιηθεί βάσει του αναλυτικού προϋπολογισμού
που θα υποβληθεί μαζί με την πρόταση υλοποίησης της εκπαιδευτικής δράσης και
μπορεί να φτάσει κατ’ ανώτατο το ποσό των Ευρώ δύο χιλιάδων πεντακοσίων (€2.500)….»
Με ξεδιάντροπο τρόπο, καλούν τα σχολεία να προβούν σε SWOT ανάλυση και SMART διοίκηση, (Βλέπε και Druckers , Management by Objectives), μεθοδολογίες βγαλμένες από τις
επιχειρήσεις τους και τα Business school
, όλων εκείνων , που στο βωμό της δικής τους επιχειρηματικότητας,
έχουν καταδικάσει τις ελληνικές
οικογένειες-για να μιλήσουμε για την πατρίδα μας-στην ανεργία, στην ανέχεια,
στον υποσιτισμό των παιδιών μας στα σχολεία, στην εκπαίδευση με τα δεκάδες
χιλιάδες κενά, την υποστελέχωση και υποχρηματοδότηση.
Δύο χιλιάδες πεντακόσια ευρώ τα τριάντα αργύρια, για να πουλήσουμε την ψυχή μας, τη συνείδησή
μας , το είναι μας, στην επιχειρηματικότητα, στην αγορά, και στην κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που την
υπηρετεί, όπως άλλωστε ευλαβικά προωθεί και ο επίδοξος διεκδικητής της εξουσίας,
η ΝΔ με τους υπόλοιπους του δόγματος
καπιταλισμός και ξερό ψωμί.
Αυτό
είναι το σχολείο που ονειρεύονται, αυτή είναι η καινοτομία που επικαλούνται.
Εργατικό δυναμικό, συνεργατικό, ευέλικτο και
ευφυές ,τόσο όσο να δουλεύει σε οποιαδήποτε γραμμή παραγωγής, αλλά
κυρίως υποταγμένο, μοιραίο, άβουλο και φυσικά ευγνώμων στο Ίδρυμα Λάτση,
Νιάρχου, Τσάκου και πώς αλλιώς λέγονται τα ευαγή ιδρύματα των καπιταλιστών.
Δεν εκπλήσσει λοιπόν, που τα αστικά ΜΜΕ, σε όλα τα μήκη και πλάτη εργολαβικά προβάλλουν
το «θεάρεστο» έργο των καπιταλιστικών
Ιδρυμάτων που με βιτρίνα την κοινωνική ευθύνη, καταπιάνονται με την εκπαίδευση,
τον πολιτισμό, τη «φιλανθρωπία», εξαργυρώνοντας ένα ελάχιστο μέρος της ταξικής βίας σε όλα τα
επίπεδα που υποβάλλουν το λαό μας.
Από
τη δεκαετία του 1990, πολύ πριν η καπιταλιστική κρίση δείξει τα δόντια
της και γκρεμίσει αυταπάτες και φρούδες ελπίδες για την ευμάρεια του
συστήματος, οι συνεπείς ταξικές δυνάμεις μέσα στο μαζικό κίνημα, το ΚΚΕ, οι συνεπείς
μαρξιστές διανοούμενοι, προειδοποιούσαν και ανέλυαν τη σύγχρονη ποιοτική
στροφή των αλλαγών στην εκπαίδευση στα
πλαίσια του καπιταλισμού, ως αλλαγών που κύριο μέλημά τους είχαν και έχουν την πλήρη σύνδεση της αγοράς με την
εκπαίδευση, τον υπηρετικό ρόλο της εκπαίδευσης στις ανάγκες του κεφαλαίου και
των επιχειρήσεων, καταργώντας έτσι την όποια σχετική αυτονομία είχε η
εκπαίδευση σε ακαδημαϊκό επίπεδο, ως αποτέλεσμα άλλων εποχών καπιταλιστικής
ανάπτυξης και ύπαρξης του σοσιαλιστικού στρατοπέδου, ως αντίπαλου δέους με τα
όποια θετικά και αρνητικά.
Αυτά, ακόμα και σήμερα από σοβαρή
μερίδα εκπαιδευτικών όλων των βαθμίδων , που είτε λειτουργεί εντός των τειχών
συνειδητά στο ρόλο του επιταχυντή των εξελίξεων προσδοκώντας θέση στο
«Ιερατείο», είτε τρέφει ακόμα ψευδαισθήσεις, αντιμετωπίζονται ως κυνήγι
μαγισσών, ως ιδεοληψίες των κομμουνιστών και όλων όσων εξακολουθούν να πιστεύουν
και να αγωνίζονται «γιατί η ψυχή τους είναι με τους αδικημένους», για να
παραφράσουμε το Γληνό, για μια λαϊκή Παιδεία,
σύγχρονη, ανθρωπιστική, κτήμα όλου του εργαζόμενου λαού και των παιδιών
του. «Ελάτε ρε παιδιά, τα παραλέτε, που τα βλέπετε αυτά;» αναρωτιούνται οι
καλοπροαίρετοι.
Όμως, «Όπως
στη γνώση του φυσικού κόσμου, το μόνο
κριτήριο είναι η κύρωση από την πράξη, έτσι και στη γνώση του ιστορικού κόσμου.
Η κύρωση της ιστορικής γνώσης δεν είναι άλλη καμιά παρά η ίδια η ζωή, η
ιστορική δικαίωση» ( Γληνός, Σοφιστής, Ι, 10-11)[1]
Η
ίδια η ζωή λοιπόν δείχνει πού πάνε τα πράγματα αφενός, αλλά και το πόσο
επικίνδυνη και ζημιογόνα είναι η εκπαίδευση της αγοράς για τα παιδιά μας , αφού
τα οδηγεί στο μονόδρομο της ταύτισης με τις αρχές, αξίες και γνώσεις του κόσμου
των αφεντικών.
Φυσικά
αυτό δεν γίνεται εύκολα αντιληπτό, αφού έχουν κατορθώσει να θεωρούμε δίκαιο,
ηθικό σωστό, πρέπον, απαιτητό, συμφέρον, ό,τι σε τελική ανάλυση εξυπηρετεί τους
αστούς και τα συμφέροντα τους. Σωστά σημειώνεται σε άρθρο του Wayne Ross καθηγητή στο University
of British Columbia
Department
of Curriculum
and Pedagogy, ότι η δήθεν παγκόσμια ελεύθερη αγορά, -καπιταλισμός- εργάζεται για το 1% του πληθυσμού, αλλά όχι
για το υπόλοιπο, ενώ το σύστημα του καπιταλισμού κυριαρχεί , όχι γιατί οι
περισσότεροι συμφωνούν με αυτό, αλλά γιατί τους έχει πείσει ότι δεν υπάρχει
εναλλακτική λύση και μάλιστα στις κοινωνικές επιστήμες και στην εκπαίδευση γίνεται μια κυριολεκτικά πλύση εγκεφάλου ώστε
οι μαθητές και οι φοιτητές να πεισθούν
πάνω σ΄ αυτό. [2]
Το ερώτημα, αλλά και πρόκληση για το
εκπαιδευτικό κίνημα, αλλά και για κάθε εκπαιδευτικό και γονιό ξεχωριστά, είναι:
Θα αφήσουν αυτή
την επέλαση στη ζωή μας να περάσει, όπως και τόσα άλλα; Θα γίνουν συνυπεύθυνοι στη
συνειδησιακή στρέβλωση, τα παιδιά μας, παιδιά της καπιταλιστικής κρίσης, να ταυτίσουν
τις ζωές τους με τους θύτες τους για τα «τριάντα αργύρια» του κάθε καπιταλιστικού
Ιδρύματος, που ξεπλένει το χρήμα του μαζεμένο από τον ιδρώτα και αίμα,
δισεκατομμυρίων σε όλη τη γη;
Το ταξικό κίνημα
εδώ και χρόνια έχει απαντήσει, βρίσκεται στις επάλξεις παρόλες τις επιθέσεις
και συκοφαντίες, από τα αστικά κόμματα, την ίδια την αστική τάξη και τα μέσα
της, από τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό. Με μια ουσιαστική διαφορά.
Το ταξικό κίνημα δεν είναι μόνο η
πρωτοπορία του, είναι όλη η εργατική
τάξη, σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, όλοι οι παρίες του λαού μας και των
λαών της γης. Αυτοί, της «γης οι
κολασμένοι», πρέπει να πάρουν την απόφαση για να σηκωθούν και να σαρώσουν και
τα αφεντικά και το σύστημά τους, μαζί
τους διακονιάρηδες του, όλων των τύπων
και μορφών.
ΜΑΡΚΟΣ ΣΚΟΥΦΑΛΟΣ
ΑΙΡΕΤΟΣ ΠΥΣΠΕ
ΧΙΟΥ
ΔΗΜΟΤΙΚΟΣ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ
ΛΑΪΚΗΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ ΔΗΜΟΥ ΧΙΟΥ
[1] Δημήτρη
Αλεξάνδρου (Δ. Γληνού) Η σημερινή θέση των ανθρωπιστικών Γραμμάτων στην Ελλάδα,
εκδ .Ζαχαρόπουλος 1940
[2] Wayne Ross: Rejoinder
to Peter Siexas’s «Dangerous indeed: A response to Wayne Ross’ ‘Courage
of hopelessness’» (https://www.researchgate.net/profile/E_Wayne_Ross, https://www.researchgate.net/publication/301567490_Be_Realistic_Demand_the_Impossible_A_Rejoinder_to_Peter_Seixas )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου