Φραγκούλης Π. Κυλαδίτης: «Αναβάθμιση» του σχολείου ή…;

  Ήταν Νοέμβρης -αν θυμάμαι καλά- του 1981 όταν  διορίστηκα ως αναπληρωτής δάσκαλος σε ένα απομακρυσμένο πανέμορφο χωριουδάκι, καμιά ογδονταριά χιλιόμετρα από την πόλη του νησιού μας. "Ψαρωμένος" ακόμη από την κρατούσα τότε ανούσια επιθεωρητίστικη γραφειοκρατία, την εργασιακή τρομοκρατία και την παράλογη και επιβεβλημένη υλοποίηση των εκπαιδευτικών κυβερνητικών επιλογών, που τελικά δεν έπαψε να υπάρχει μέχρι σήμερα όσα ονόματα κι αν άλλαξε, βρήκα στην πόλη έναν  παλιό Δάσκαλο (με Δ κεφαλαίο) στον οποίο εξιστόρησα τις πρώτες μου εμπειρίες, την απογοήτευσή μου και τη σκέψη μου να παρατήσω το δασκαλίκι και να ακολουθήσω τη μοίρα των ανθρώπων του τόπου μου που δεν ήταν άλλη από το μπάρκο στα βαπόρια.

Ο συνάδελφος Δάσκαλος με κοίταξε με έκπληξη και κούνησε το κεφάλι του, λες και περίμενε αυτή μου τη σκέψη. Προβληματισμένος με ρώτησε, παρόλο που ήξερε την απάντησή μου:

"Σπούδασες και πήρες άξια ένα πτυχίο με κόπο και ιδρώτα. Σ' αρέσει αυτό που κάνεις ή όχι;

"Πολύ μου αρέσει και μου ταιριάζει· όμως..."

"Τι όμως, μωρέ;" μου απάντησε. "Δεν υπάρχει όμως. Εχθρός σου δεν είναι η δουλειά σου. Εχθρός σου είναι ο εντολοδόχος της κυβέρνησης που, σώνει και καλά, σε θέλει σκυφτό, σε θέλει κακομοιριασμένο και επαίτη. Δούλους και υποταγμένους, μωρέ, μας θέλει όλους. Και δούλους θέλει να βγάζουμε απ’ την εκπαίδευση».

Και τότε άκουσα για πρώτη φορά από το στόμα του φωτισμένου και περήφανου αυτού ανθρώπου πως κάποτε που οι (δημο)διδάσκαλοι πληρώνονταν από τους κοινοτάρχες (απομεινάρια των φεουδαρχών άλλου αιώνα), όποιον/α δάσκαλο/α ήθελαν να ξευτελίσουν, του έριχναν το μισθό του σε φραγκοδίφραγκα στο πάτωμα. Να τον κάμουν να σκύψει, να μαζέψει και τέλος να ευχαριστήσει και τον σαδιστή-εξουσιαστή κοινοτάρχη.

Κατάλαβα πολλά… και έκτοτε σε πείσμα του κάθε κερατά που ήθελε να με εξευτελίσει, να με καθυποτάξει με τις δήθεν «επιταγές» και τα «πρέπει» μιας εκπαίδευσης που θα έβγαζε δούλους και όχι αξιοπρεπείς ανθρώπους, δεν «ανέκρουσα πρύμναν» από τις εκπαιδευτικές μου αρχές.

Θα περίμενε κανείς να άλλαζαν τα πράγματα μετά από τόσα χρόνια που πέρασαν ως σήμερα. Εμ, έλα που δεν άλλαξε τίποτα· οι κυβερνήσεις πέφτουνε, μα η εκπαίδευση ως άταφος νεκρός μένει, αφού δεν νοιάστηκε κανείς να την αναστήσει με νέες ιδέες, έχοντας μπούσουλα τις σύγχρονες ανάγκες που προκύπτουν καθημερινά στην εξέλιξη της κοινωνίας μας. Εκείνο που νοιάζει κάθε αστική εξουσία είναι να γκρεμίσει ό,τι η προηγούμενη έχτισε. Να πειραματιστεί πάνω στις άγουρες ακόμα ψυχές των νέων. Κοντολογίς να φτιάξει την υστεροφημία του «στου κασίδη το κεφάλι»

Κάθε νεοφιλελεύθερη εξουσία σκοπεύει τη δραστική μείωση της συμμετοχής και του ρόλου του κράτους στην οικονομική δραστηριότητα. Λαϊκά θα λέγαμε «τρεις σπιθαμές μακριά απ’ το κράτος τους κι ας λάχει όπου κι αν λάχει». Αυτό ακριβώς γίνεται και στην πατρίδα μας με κάθε κρατικό πυλώνα Πρόνοιας, Υγείας, Παιδείας, με κάθε επιχείρηση κοινής ωφέλειας. Ξεπουλιούνται όλα, αφού πρώτα αφαιμαχτούν κανονικά και το λαϊκό αίσθημα καθοδηγηθεί τεχνηέντως στο συμπέρασμα ότι για  όλα φταίει ο εργαζόμενος ή στο απαράδεκτο, σαπρό και γκεμπελικό «μαζί τα φάγαμε». Οπότε έχει και ενοχές για την «αφαίμαξη».

Σε λίγες μέρες (20 του Ιούλη) στην Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής, ξεκινά η συζήτηση του αντιλαϊκού νομοσχεδίου του υπουργείου Παιδείας με το οποίο τα σχολεία μπαίνουν σε κατηγορίες. Κι όποιος δεν το καταλαβαίνει ας μάθει ότι αυτή την «αναβάθμιση του σχολείου, ενδυνάμωση των εκπαιδευτικών και άλλες διατάξεις», θα την χρυσοπληρώσει ο ίδιος, αν έχει το παραδάκι. Αν όχι, το παιδί του θα μείνει «εκτός νυμφώνος».

Με πρόσχημα την προώθηση της «αυτονομίας» του σχολείου, η εξουσία του κέρδους των ελαχίστων απαλλάσσει τον εαυτό της (κράτος) από τη χρηματοδότηση των σχολείων, τη στελέχωση με μόνιμο-έμπειρο εκπαιδευτικό και λοιπό προσωπικό, την παροχή απαραίτητων πνευματικών και υλικών εφοδίων. Αυτά πλέον θα τα αναλάβουν οι εταιρείες-χορηγοί των σχολείων οι οποίες θα έχουν και ελεγκτικό ρόλο ακόμα και στη διδακτέα ύλη.  Ας κρίνει ο καθένας τι είδους «αυτονομία» και «ελευθερία» θα έχουν τα σχολεία των παιδιών του, όταν ο χορηγός «πληρώνει και απαιτεί». Όσο για την παρ.4 του άρθρου 16 του Συντάγματος: «Όλοι οι Έλληνες έχουν δικαίωμα δωρεάν παιδείας, σε όλες τις βαθμίδες της, στα κρατικά εκπαιδευτήρια», μη με ρωτάτε με  ποιον τρόπο θα λειτουργήσει, μέσα από τις ανισότητες που θα ορθωθούν με την κατάργηση του ενιαίου χαρακτήρα της εκπαίδευσης.

Το ίδιο θα πάθουν και οι εκπαιδευτικοί, αφού το σχέδιο νόμου προβλέπει την «αξιολόγησή» τους ως «εργαλείο» για να επιτευχτεί η «αυτονομία» των σχολικών μονάδων. Με απλά ελληνικά: «Υπακούς χωρίς αντιρρήσεις; Κάμπτεται δεόντως η οσφύς σου; Γλείφεις και γονατίζεις για τα φραγκοδίφραγκα που σου ρίχνω στο πάτωμα; Μου κάνεις; Σε κρατάω. Ειδάλλως πάρε δρόμο».

Οι ρυθμίσεις σε σχέση με το ανθρώπινο δυναμικό της Εκπαίδευσης (βλπ. αξιολόγηση) θα ξεκινήσουν παράλληλα με το «νέο «αναβαθμισμένο σχολείο» το Σεπτέμβρη και «η συμμετοχή στην αξιολόγηση κάθε είδους -σχολείων, εκπαιδευτικών, στελεχών- θα είναι υποχρεωτική». Για όποιον δεν συμμετέχει, οι συνέπειες θα είναι «η μη μισθολογική εξέλιξη και η παρακράτηση μισθού για περίοδο έως και ενός μηνός», όπως δηλώνεται από την υπουργό. (σημ.: Ξέρει πολύ καλά πού πονάει ο εργαζόμενος κι εκεί ανάλγητα τον σπιρουνίζει.)

Εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις επί εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων, αλλαγές επί αλλαγών και η Δημόσια Εκπαίδευση «Ένας άταφος νεκρός» όπως τιτλοφορήθηκε ο τόμος μιας σειράς άρθρων του μεγάλου μεταρρυθμιστή εκπαιδευτικού Δ. Γληνού ή αλλιώς τα λόγια που άκουσα το 1981 από συνάδελφο: «Εχθρός σου δεν είναι η δουλειά σου. Εχθρός σου είναι ο εντολοδόχος της κυβέρνησης που, σώνει και καλά, σε θέλει σκυφτό, σε θέλει κακομοιριασμένο και επαίτη. Δούλους και υποταγμένους, μωρέ, μας θέλει όλους. Δούλους θέλει να βγάζουμε απ’ την εκπαίδευση».

Φραγκούλης Π. Κυλαδίτης