Δελτίο Τύπου της Λαϊκής Συσπείρωσης Β. Αιγαίου για την κλιματική αλλαγή και ΣΜΠΕ

Φωτό αρχείου

 ΜΥΤΙΛΗΝΗ 08/05/22

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΛΑΙΚΗΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΦΑΤΗ ΘΕΜΑΤΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΩΝ ΣΥΜΒΟΥΛΙΩΝ ΣΜΠΕ ΚΑΙ ΚΛΙΜΑΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ

Με φανταχτερούς τίτλους και βαρύγδουπες εκφράσεις όπως άλλωστε έχουμε συνηθίσει, εισηγήθηκε η Περιφερειακή Αρχή  στα δυο τελευταία περιφερειακά συμβούλια τον Σχεδιασμό Περιβαλλοντικής προστασίας για την επόμενη επταετία (2021-2027) αλλά και τον κεντρικό σχεδιασμό για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής.

Προγράμματα επιχειρησιακά, στο όνομα του περιβάλλοντος και της προστασίας του για ένα «πράσινο new deal», για  νέες «Πράσινες» δηλ μπίζνες συνέχεια και εξελικτικά των όσων δημιούργησαν  διαχρονικά όλες οι κυβερνήσεις  με μπούσουλα την Περιβαλλοντική διπλωματία της  ΕΕ.

Όπως τόνισαν οι περιφερειακοί σύμβουλοι της Λαικής Συσπείρωσης :

«Μπορεί αυτός που προκαλεί το πρόβλημα να το λύσει; για μας η απάντηση είναι ένα μεγάλο ΟΧΙ, γιατί πρόκειται για περιβαλλοντική υποκρισία σε ένα νέο πεδίο ανταγωνισμών. Και θα πρέπει να μας προβληματίσει το γεγονός γιατί ποτέ στο παρελθόν η προστασία του περιβάλλοντος δεν είχε τόσους πολλούς φίλους και γιατί «το πράσινο» έγινε  ξαφνικά το αγαπημένο χρώμα όλων....»

Οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά νοικοκυριά των νησιών του Β. Αιγαίου, σε όλη τη χώρα, χρόνια νιώθουν στο πετσί τους τις περιβαλλοντικές και υγειονομικές επιπτώσεις από την ασύδοτη δράση των λίγων που μόνιμα προστατεύονται από το κράτος και το οποίο φροντίζει πάντα, και στις πιο κραυγαλέες περιπτώσεις, να τους εξασφαλίζει την εκάστοτε περιβαλλοντική αδειοδότηση. Όλοι, άλλωστε, έχουμε γίνει μάρτυρες του φαινομένου ότι πίσω από κάθε περιβαλλοντικό έγκλημα, που βλέπει συχνά και για διάφορους λόγους το φως της δημοσιότητας, βρίσκεται κατά κανόνα και μία κρατική Απόφαση Έγκρισης Περιβαλλοντικών Όρων! Λύσεις λοιπόν, όπως αυτές που προτείνονται, κομμένες και ραμμένες σε κεντρικούς σχεδιασμούς που ευνοούν και ενισχύουν κάθε είδους συμφέροντα, είτε αυτά λέγονται επιχειρηματικά, είτε ενεργειακά, είτε γεωπολιτικά, για την  αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής που οφείλεται στις πολιτικές «οφέλους και κέρδους» για συγκεκριμένα συμφέροντα που εφαρμόστηκαν μέχρι σήμερα και καταλήξαμε εδω που είμαστε , δηλαδη «στο και πέντε» , ασθμαίνοντας, να συζητάμε λύσεις για το αναπόφευκτο είναι κοροιδία,  κυρίως για τις λαικές ανάγκες που οι επιπτώσεις από την κλιματική αλλαγή και την συνεχόμενη καταστροφή του περιβάλλοντος εχουν φτάσει στα σημερινά οικονομικά και περιβαλλοντικά αδιέξοδα.

Γιατί αν το σκεφτούμε πέρα και εξω από την όποια κατευθυντήρια γραμμή αυτό για το οποίο κληθήκαμε να συζητήσουμε , δεν ήταν η ανάγκη να παρθούν όλα τα αναγκαία μέτρα προστασίας του λαού και του περιβάλλοντος από τις συνέπειες των έντονων καιρικών φαινομένων και τις πραγματικές αιτίες που κάθε χρόνο μετατρέπουν σε κάρβουνο χιλιάδες στρέμματα δάσους...

Αλλά το προκάλυμμα για τις τεράστιες ευθύνες του κράτους για τις μεγάλες καταστροφές και το άλλοθι για τη μεγάλη μπίζνα της «πράσινης ανάπτυξης», που προβάλλεται ως η μόνη «φιλοπεριβαλλοντική λύση» ώστε να αρχίσει ένας νέος γύρος κερδοφόρων επενδύσεων , που θα στηριχθεί απλόχερα από το κράτος και θα τον πληρώσουν οι λαοί.

Το έργο το έχουμε ξαναδεί: Ετσι προσπαθούν να δικαιολογήσουν την εγκληματική έλλειψη μέτρων και σχεδιασμού πρόληψης και αντιμετώπισης των συνεπειών από τις μεταβολές του καιρού, στις οποίες επιδρούν σημαντικά οι επιπτώσεις της καπιταλιστικής ανάπτυξης, που είναι γνωστές και καταγράφονται εδώ και 40 περίπου χρόνια!

Ποιος δεν θυμάται τη συζήτηση για την τρύπα του όζοντος, που «κρατάει» από τις αρχές της δεκαετίας του '80; Ποιος ξεχνάει ότι ακόμα και η λειψυδρία στην Αθήνα στις αρχές της δεκαετίας του '90 αποδιδόταν στη μείωση των βροχοπτώσεων εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής;

Κανένα ουσιαστικό μέτρο όμως δεν παίρνεται από το κράτος για να προστατευτούν η ζωή και η περιουσία των λαϊκών στρωμάτων, ενώ οι υποδομές (αντιπλημμυρικές, αντιπυρικές και άλλες) που υπάρχουν εδώ και 20 ή 30 χρόνια είναι πλέον ξεπερασμένες.

Και όχι μόνο αυτό. Στο όνομα της πολιτικής στήριξης της κερδοφορίας, του «κόστους - οφέλους», πολλαπλασιάζονται οι εστίες κινδύνου για τον λαό, όπως γίνεται με την περιβαλλοντική νομοθεσία και τα χωροταξικά σχέδια, που διευκολύνουν την επιχειρηματική αξιοποίηση της γης, αλλά και με τη μη χρηματοδότηση των αναγκαίων έργων, που δεν έχουν ανταποδοτικότητα για τους λίγους...

Αυτό είναι το εκρηκτικό κοκτέιλ που απειλεί πραγματικά τον λαό, την ώρα μάλιστα που η ανάπτυξη της επιστήμης στις μέρες μας επιτρέπει την ακριβέστερη πρόβλεψη των αλλαγών στο κλίμα και την έγκαιρη πρόβλεψη των μεταβολών του καιρού, ενώ η πρόοδος της τεχνολογίας παρέχει ανεξάντλητες δυνατότητες για την αντιμετώπισή τους, με μέτρα πρόληψης και υποδομές.

Αντί γι' αυτά, η ΕΕ και οι κυβερνήσεις στα κράτη - μέλη «ταΐζουν» με πάνω από 700 δισ. ευρώ τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους μέσω του Ταμείου Ανάκαμψης, με το οποίο συμφωνούν όλα τα αστικά κόμματα και στη χώρα μας.

Χρηματοδοτούν με επιδοτήσεις, εγγυήσεις και δάνεια τη «ριζική αλλαγή του οικονομικού μοντέλου», μετατρέποντας την κλιματική αλλαγή σε ευκαιρία για την κερδοφόρα επένδυση συσσωρευμένων κεφαλαίων, σε συνθήκες διαδοχικών οικονομικών κρίσεων.

Παρουσιάζουν τη διαχρονική πολιτική στήριξης των μεγάλων επιχειρηματιών και των συμφερόντων τους , που ευθύνεται για την υποβάθμιση και την καταστροφή του περιβάλλοντος, ως το «φάρμακο» για τη σωτηρία του, αποδεικνύοντας την τεράστια υποκρισία τους σε ό,τι αφορά την κλιματική αλλαγή και τις συνέπειές της για τα λαϊκά στρώματα. Και μην πάμε μακριά είναι πρόσφατα και τα παραδείγματα εδω στην περιοχή μας και τα έχουμε δει με τα μάτια μας...Το παρθένο δάσος της Βάστριας που σιγά σιγά αποψιλώνεται στο όνομα των υπερδομών, οι ιχθυοκαλλιέργειες στους κόλπους της Λέσβου πηγή ζωής και βιοποικιλότητας για όλο τον πλανήτη να καταλαμβάνουν όλο και περισσότερα στρέμματα θαλάσσιας γης , οι δεκάδες ή και εκατονταδες ανεμογεννήτριες που καραδοκούν να καταστρέψουν ότι πνεύμονα πρασινου έχει απομείνει στα νησιά μας, στο όνομα της πράσινης ενέργειας και της τροφοδοσίας με ρεύμα «οικολογικό» τους ισχυρούς της Ευρώπης , αλλά με με αρνητικές συνέπειες για τους κατοίκους, τις τοπικές οικονομίες, το περιβάλλον και τον πολιτισμό....

Και για να είμαστε ξεκάθαροι : εμεις λεμε ναι στις εναλλακτικές πηγές αλλά στο βαθμό που θα εξυπηρετούν τις λαικές ανάγκες κι όχι τους μεγάλους ομίλους εμπορίας της ενέργειας...

Και αξίζει σε όλο αυτό το θέατρο του παραλόγου να σημειώσουμε κι ένα ακόμη στοιχείο, αυτό της «ατομικής ευθύνης» ή της ευθύνης «των γενεών» που πιπιλάνε τα τελευταία χρόνια οι κυβερνησεις νίπτοντας τας χειρας τους  φορτώνοντας  τα στοιχειώδη μέτρα προστασίας από φυσικές καταστροφές, σε αυτήν...Να σε κάψω Γιάννη δηλαδή να σ αλείψω λάδι

Όπως τόνισαν οι περιφερειακοί σύμβουλοι της ΛΑ.Σ, αυτή η «πράσινη» ανάπτυξη που ευαγγελίζονται οι κυβερνήσεις ουσιαστικά το «νέο οικονομικό μοντέλο» που προπαγανδίζουν,δεν πρόκειται να αντιμετωπίσει τα ζητήματα του κλίματος και του περιβάλλοντος.

Αντίθετα, θα τα οξύνει, επειδή τα συστατικά του είναι ίδια με το σημερινό: Στηρίζεται και στηρίζει την κερδοφορία, που είτε «πράσινη» είτε «μαύρη» δεν συναντιέται πουθενά με την προστασία του φυσικού πλούτου, την ανάδειξη και ανάπτυξή του προς όφελος του λαού.

Για την Λαική Συσπείρωση, «Η γή και τα δάση δεν είναι εμπόρευμα, όπως και το νερό όπως και ο πλούτος των θαλασσών ». Είναι πρώτα απ όλα δημόσιο δικαίωμα .

Γιατί προστασία δασών με χωρισμένη τη δασοπυρόσβεση από την πρόληψη, με πενιχρά κονδύλια για τη δασική υπηρεσία, με κενά σε προσωπικό, με παλιό εξοπλισμό και με τη λογική κόστους – οφέλους στην προμήθεια πχ εναέριων μέσων (που καταλήγουμε να νοικιάζουμε, αν είναι διαθέσιμα) οδηγεί σε τραγωδίες τύπου Εύβοιας, αλλά και σε κενά στην αντιμετώπιση πυρκαγιών στα νησιά, πχ πρόσφατα στους Βουρλιώτες Σάμου.

Η όποια λοιπόν αναφορά σε κεντρικό σχεδιασμό, καθοδηγούμενη από τις επιταγές της ΕΕ και του κέρδους  είναι προσχηματική. Οι «πράσινες» τεχνολογίες και η λεγόμενη «πράσινη οικονομία» που προωθούνται στο όνομα ενός κεντρικού σχεδιασμού για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, αποσκοπούν στο να ανοίξουν νέα επενδυτικά πεδία  με μεγάλα και γρήγορα κέρδη.Γιατί Κεντρικός σχεδιασμός, που να μην έχει στο επίκεντρο τις λαϊκές ανάγκες και χωρίς να θίγονται οι μεγάλοι επιχειρηματικοι όμιλοι δεν υπάρχει. Ή καλύτερα υπάρχει, ως πολιτική στήριξης του κεφαλαίου από το κεντρικό κράτος.

Το γραφείο τύπου της ΛΑ.Σ