Φραγκούλης Π. Κυλαδίτης: Η υποκρισία του κοσμοπολιτισμού

Βάφτισαν και ανέδειξαν για πολλοστή φορά και με θαυμαστή ευρηματικότητα οι μάστορες της τηλεθέασης «ζεστή», «μαγική», «εκθαμβωτική», «κοσμοπολίτικη» την ατμόσφαιρα των γιορτών που πέρασαν. Και πώς αλλιώς θα μπορούσαν να κάνουν προκειμένου να κρύψουν την πραγματικότητα που βιώνεται στην πίσω πλευρά της ζεστασιάς, του φωτός, της μαγείας και του κοσμοπολιτισμού;

Η πίσω πλευρά όλων αυτών απέχει μόνο μια αναπνοή από τα λαμπιόνια, τους καλοντυμένους, τους χορτασμένους και στο στομάχι και στην τσέπη, τις ακριβές βιτρίνες, τα πυροτεχνήματα και τα κάθε λογής events που στήνονται στις μητροπόλεις του πλούτου, είτε της Ευρώπης είτε των άλλων ηπείρων, αφού γι’ αυτούς το χρήμα δεν έχει πατρίδα.

Μια αναπνοή μακρύτερα βρίσκει κανείς της γης τους κολασμένους, στη λάσπη, σε τσουβαλένια αντίσκηνα, σε ετοιμόρροπες παράγκες, σε άδειους τάφους, σε παγκάκια ή κάτω από γέφυρες. Άστεγοι, παγωμένοι και πεινασμένοι. Εργαζόμενοι ή άνεργοι που δεν έχουν ούτε ένα μπουκάλι γάλα για το παιδί τους και ζεσταίνονται με μαγκάλια και σκουπίδια. Αυτοί που η ζωή δεν τους χαμογέλασε, αφού «αυτά έχει η ζωή· άλλους ανεβάζει κι άλλους κατεβάζει». “That’s life”, όπως συνηθίζουν να λένε οι βολεμένοι του «αμερικάνικου ονείρου». Μια αναπνοή μακρύτερα βρίσκονται οι λαοί-θύματα επεκτατικών πολέμων σε βάρος της οικονομικής και πολιτικής τους ανεξαρτησίας· τα θύματα των γεωστρατηγικών διεκδικήσεων για εξεύρεση ενεργειακών πόρων και διαύλων μεταφοράς τους.

Αξίζει λοιπόν να ρίξουμε μια ιδιαίτερη ματιά στην «κοσμοπολίτικη» πλευρά. Κοσμοπολίτης, όπως μας πληροφορούν τα ετυμολογικά και εννοιολογικά λεξικά, είναι ο πολίτης του κόσμου. Αυτός που θεωρεί τον εαυτό του πολίτη μιας ενιαίας ανθρωπότητας, μιας κοινωνίας που θα περιλαμβάνει όλους τους ανθρώπους, πιστεύοντας και διαμορφώνοντας σχέσεις ισότητας και σεβασμού, σχέσεις ισοτιμίας, συνεργασίας για την παγκόσμια ειρήνη, μακριά από ανταγωνισμούς, μιας κοινωνίας βασισμένης σε κοινή ηθική, κοινή οικονομική σχέση και πολιτική δομή.

Πολίτες του κόσμου και οι 500 πάμπλουτοι που εκτόξευσαν τα κέρδη τους ελέγχοντας 4,4 τρισ. δολάρια το 2016 σε 5,3 τρισ. δολάρια το 2017. Πολίτες του κόσμου και οι εργάτες εργοστασίων της  Κίνας που δουλεύουν 60 ώρες τη βδομάδα με αμοιβή 62 δολάρια (εβδομαδιαία).

Πολίτες του κόσμου τα 18,5 εκατομμύρια πλούσιοι να κατέχουν το 47% του παγκόσμιου πλούτου, με εισοδήματα, καταθέσεις, μετοχές που φτάνουν τα 78,8 τρισ. δολάρια, ποσό μεγαλύτερο από το παγκόσμιο ΑΕΠ. Πολίτες του κόσμου και τα 2 δισεκατομμύρια άνθρωποι που υποφέρουν από έλλειψη βασικών θρεπτικών συστατικών, τα 990 εκατομμύρια που πεινούν, το 1,5 δισ. που δεν έχει πρόσβαση σε πόσιμο νερό και τα 22.000 παιδιά που πεθαίνουν κάθε μέρα από φτώχεια και συνεπακόλουθες κακουχίες.

Για ποια ισότητα, για ποια ισοτιμία, για ποιο σεβασμό, για ποια ενιαία ανθρωπότητα, για ποια κοινή οικονομική σχέση μπορούμε να μιλάμε ύστερα απ’ όλα αυτά;

Για ποια κοινή ηθική θα μπορούσαν να μας εγγυηθούν οι λύκοι της Ε.Ε., του ΝΑΤΟ, της ΕΚΤ, του ΔΝΤ, του ΟΟΣΑ και κάθε είδους συναφών οργανισμών που σήμερα αλωνίζουν τα χώματά μας ως επικυρίαρχοι, που βγάζουν στο σφυρί τις ζωές μας, τα σπίτια μας, τις αξίες μας; «Kαι ‘μεις τι περιμένουμε; Ότι οι λύκοι θα μας ταΐσουνε αντί να μας καταβροχθίσουν; Ότι από φιλία θα μας προσκαλέσει η τίγρη να της βγάλουμε τα δόντια; Τέτοια περιμένουμε;»₁

Για ποια παγκόσμια ειρήνη θα έκανε λόγο η κάθε σύγχρονη αυτοκρατορία (ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα και λοιπά γεράκια του πολέμου) όταν πνίγει στο αίμα, αφανίζει, μετατρέπει σε ικέτες ολόκληρους λαούς στο όνομα του Θεού(!!) και του κέρδους;

Απύθμενη η υποκρισία περί κοσμοπολιτισμού, αφού βρισκόμαστε διαχρονικά μπροστά σε μια ταξική διαπάλη μεταξύ μιας χούφτας εχόντων και κατεχόντων πλούτο και δύναμη από τη μια και μεταξύ ενός ωκεανού πληβείων από την άλλη. Όσο ο πλούτος των ολίγων μεγαλώνει, τόσο μεγαλώνει η βάρβαρη και απάνθρωπη στάση τους. Ο κοσμοπολιτισμός είναι ένα ιδεολόγημα όσων έμαθαν να λυμαίνονται τον κόπο και τον ιδρώτα των εργαζομένων. Επιδιώκει να επιδράσει πάνω στα λαϊκά στρώματα με σκοπό να τα κάμει υποχείρια των κερδοφόρων διαθέσεων των εχόντων. Η παγκόσμια φύση του κέρδους θέλει και τον υπάκουο εργατικό στρατό της. Αυτός παράγει τα αγαθά, χωρίς να τα χαίρεται ο ίδιος. Αυτός, όποτε χρειαστεί, θα μπει με το έτσι θέλω και στην πολεμική κρεατομηχανή, προκειμένου να επιτελέσει το «θεάρεστο» έργο της κατοχής ξένων εδαφών. «Να σκοτώνονται οι λαοί για του αφέντη το φαΐ»₂.

Ο κοσμοπολιτισμός, σαν Δούρειος Ίππος,  θα πείσει κάθε λαό να απεμπολήσει πατρίδα, παραδόσεις, συνήθειες, τρόπο ζωής και να γίνει εργαλείο στα χέρια των εκμεταλλευτών του. Θα δημιουργήσει την εντύπωση στους χειμαζόμενους λαούς πως ό,τι κάνουν οι κυβερνήσεις τους, εξυπηρετεί αυτούς και όχι τον πλούτο του κεφαλαιοκράτη. Μέσα από αυτόν θα δονήσουν ευαίσθητες χορδές της εργατικής ψυχής, μιλώντας για παγκόσμια ειρήνη, ενότητα, σεβασμό, κοινή ηθική, ισότητα, ισοτιμία, συνεργασία, κοινή οικονομική σχέση κ.λπ.

Απέναντι στο ιδεολόγημα του κοσμοπολιτισμού, που συχνά πυκνά ανασύρουν από το οπλοστάσιό τους οι εκμεταλλευτές, εμείς ας αντιτάξουμε τη διεθνή αλληλεγγύη, τη συμμαχία ανάμεσα στους λαούς του κόσμου, γνωρίζοντας πως όσο πιο πολύ ενωμένους μας βρίσκουν, τόσο μεγαλύτερος θα είναι ο φόβος τους για ανατροπή, που ούτως ή  άλλως, κάποια στιγμή θα συμβεί. Ας μην τους επιτρέψουμε να περάσουν πάνω από τις ζωές μας…

Φραγκούλης Π. Κυλαδίτης
Στέλεχος ΛΑ.Σ. Δήμου Χίου 

Σημ.:

1. Μπέρτολτ Μπρεχτ: Αυτοί που ελπίζουν

2. Κώστας Βάρναλης: Η Μπαλάντα του κυρ-Mέντιου