Φραγκούλης Π. Κυλαδίτης: Το ξεπούλημα του κοινωνικού κράτους και το χάπι της «κοινωνικής οικονομίας»

Διαρκής συρρίκνωση του δημόσιου τομέα, παράδοση ή κατάργηση των κοινωνικών δομών και παροχών στους επιχειρηματικούς «παραδείσους» και απόκρυψη της ανεργίας και τη ύφεσης κάτω από τη μάσκα της «κοινωνικής οικονομίας» και των «κοινωνικών επιχειρήσεων». Είναι ίσως ένα  από τα πιο καλοστημένα σχέδια του ξεπουλήματος της ζωής μας, που δεν αργήσαμε  να βρούμε μπροστά μας, ύστερα από τη σκληρή  λιτότητα, τις περικοπές σε μισθούς  και συντάξεις, τον εργασιακό, τον ασφαλιστικό και φοροεισπρακτικό μεσαίωνα, τη φτώχια  και την εξαθλίωση που επέβαλαν τα αφεντικά της Κόλασης.

Γι’ αυτούς βέβαια, δεν υπάρχουν ηθικά διλήμματα που να αφορούν την Υγεία ή την Πρόνοια των κολασμένων της γης. Επικρατεί η σκληρή αγοραία λογική του «ό,τι μου  κοστίζει, το πουλάω ή το εξαφανίζω, προκειμένου να κερδίσω». Έτσι, μέρα τη μέρα, βλέπουμε  να πουλιούνται ή να αποδομούνται όσα κτίστηκαν με το αίμα  και τον ιδρώτα  μας, χρόνια  ολόκληρα και να μένει γύρω μας  καμένη γη.

Τώρα, μέσω της πολυδιαφημιζόμενης «κοινωνικής  οικονομίας» καλούμαστε «να  πάρουμε τη ζωή  στα χέρια μας»  και «να δώσουμε απάντηση στην κρίση», «δημιουργώντας δικές μας δουλειές». Πού  την είχαν τόσο καιρό κρυμμένη αυτήν την «απάντηση στην κρίση» και την θυμήθηκαν τώρα; Πώς να απαντήσεις στην κρίση, αφήνοντας απέξω τον πλούτο που τη δημιούργησε  για δικό του  όφελος; Πώς  να πάρεις τη ζωή στα χέρια σου, όταν σε  καλούν να βαδίσεις δίπλα σε κείνους που σου την κατάστρεψαν; Πώς να γίνεις συγχρόνως εργαζόμενος χωρίς δικαιώματα αλλά να αντιμετωπίζεσαι και ως «επιχειρηματίας» σε μια οικονομική ζούγκλα που τα αρπακτικά καραδοκούν να σε ξεσκίσουν; Απάντηση στην κρίση μέσα από τον ίδιο τον πλούτο που την παράγει δεν μπορεί να υπάρξει. Οι εμπνευστές τέτοιων σχεδίων αποκρύπτουν πως η κοινωνική οικονομία είναι αδύνατο να λειτουργήσει σε ένα παράλληλο κόσμο με αυτόν του  καπιταλισμού στον οποίο ζούμε.   

Η εκπαίδευση, η καθαριότητα στα σχολεία, τα προγράμματα κοινωνικής πρόνοιας (παιδικοί, βρεφονηπιακοί σταθμοί, ΚΑΠΗ κ.λπ.) υπακούουν πια στους  κανόνες του κόστους – κέρδους. Και το κράτος απόν. Απόδειξη, η θέση κυβερνητικού στελέχους σχετικά με την καθαριότητα των σχολείων: «…η Ελλάδα είναι συνηθισμένη σε μια κρατικά  κατευθυνόμενη εργασία  και εκπαίδευση», «…είναι ανάγκη να αλλάξουμε ορισμένες νοοτροπίες  και σχήματα…».  Είναι «νοοτροπίες και σχήματα» η ευθύνη λειτουργίας των υπηρεσιών Υγείας, που ετοιμάζεται να μεταφερθεί στους ΟΤΑ;  Είναι «νοοτροπία» η δωρεάν Εκπαίδευση, που από λαϊκό δικαίωμα γίνεται προσόν μόνο των εχόντων και κατεχόντων; Είναι «νοοτροπία» ο πολιτισμός, που από κοινωνικό αγαθό τον μετέτρεψαν σε κερδοφόρο εμπόρευμα για την αποπληρωμή των δανειστών; Ποιος όμως πλήρωνε  και πληρώνει για  όλα αυτά, για  τα  οποία καλούμαστε να «αλλάξουμε νοοτροπίες»; Ποιος ματώνει για  όλα αυτά;

Τα «σχολικά γεύματα» ήδη έλαβαν θέση εκκίνησης. Η κρατική πρόνοια αποστρέφει το πρόσωπό της από το κοινωνικό καθήκον της και ερωτοτροπεί με την ιδιωτική  πρωτοβουλία, μέσω δομών και οικονομικών σχημάτων, μέσω ενισχύσεων που σήμερα υπάρχουν και αύριο κανείς δεν ξέρει αν θα υπάρχουν.  Η αποσπασματική και προσωρινή συνεισφορά των χορηγών στη μαθητική  κοινότητα, που αριθμεί εκατοντάδες χιλιάδες, αποδεικνύει το «ουδέν μονιμότερον του προσωρινού». Στο γαϊτανάκι τούτο κερδισμένοι, όπως πάντα, είναι οι νεόκοποι «ευεργέτες» του λαού. Γι’ αυτούς, τα  πάντα έχουν τίμημα, τα  πάντα έχουν ανταπόδοση. 

  Τα αρπακτικά του κέρδους είχαν μελετήσει πολύ  καλά την αχίλλειο πτέρνα μας· να  κλείνουμε  τα μάτια και να μην αντιδρούμε μπροστά στην απειλή. Είχαν σύμμαχο την τηλεόραση με τους αμετανόητους αστικούς παπαγάλους της. Είχαν απέναντι στην οθόνη παθητικούς τηλεθεατές, που παρακολουθούσαν χωρίς αντίδραση τα όσα γίνονταν. Γνώριζαν ότι μας αρέσει να  μεταθέτουμε για επίλυση τα δίκαια αιτήματά μας, αλλά οι ίδιοι να παρακολουθούμε από μακριά τις εξελίξεις. Τα εκμεταλλεύτηκαν όλα αυτά. Και να σήμερα το αποτέλεσμα.

Ας μην αυταπατόμαστε. Δε φτάνει μόνο η σωστή εκλογή ενός κυβερνητικού σχήματος. Για να πάψουμε να ζούμε μέσα στη μιζέρια και την αβεβαιότητα, μέσα στην ανεργία και την εξαπάτηση, πρέπει να πιστέψουμε ότι μπορούμε να φτιάξουμε  μια  κοινωνία όπως εμείς τη θέλουμε και όχι όπως αυτή που ζούμε,  όπου «πληρώνει ο λαός, για να θεριεύει ο πλούτος». Και τέτοια  κοινωνία  μπορεί να φτιαχτεί μόνο με μια κοινωνική συμμαχία που θα έχει τη δύναμη να συγκρουστεί με τις σημερινές  πολιτικές.

Και επειδή οι αράδες που γράφονται σήμερα αφορούν το ξεπούλημα των κοινωνικών δομών και παροχών καθώς  και τη συναρτώμενη με αυτές «κοινωνική οικονομία», ας καταλήξουμε πως η ελπίδα δε βρίσκεται στο κοκαλάκι που  ίσως περιμένουμε από τους παραχορτασμένους επενδυτές των κοινωνικών αγαθών μας,  αλλά στη δική μας απαίτηση για εξασφάλιση και προστασία τους.-

Χίος, 14-3-2016

Φραγκούλης Π. Κυλαδίτης